پسته این گیاه آجیل دار به عنوان غذا توسط مردمان باستانی بابل و آشور مورد استفاده قرار گرفت که به گفته تئوفراستوس، “پدر گیاه شناسی”، در قرن 4 قبل از میلاد. نه تنها میوه پسته مصرف می کرد، بلکه آن را پرورش می داد.
یک قرن بعد، پسته کله قوچی شور توسط شاعر، دستور زبان و پزشک نیکاندر، که همچنین به دلیل تولد در خانواده ای از کشیشان آپولو شناخته می شود، نام برده می شود.
او این گیاه را “پیپ” نامید. “با میوه هایی مانند بادام.” پس از 100 سال دیگر، پوزیدونیوس، فیلسوف و دانشمند دایره المعارف رواقی یونان باستان، که زمانی به عنوان بزرگترین دانشمند شناخته می شد، از رشد پسته در عربستان و سوریه گزارش داد.
همچنین در انجیل آمده است که یعقوب برای دلجویی از رهبر مصری، میوه پسته را به همراه هدایای دیگر برای او فرستاد.
حتی در زمان های قدیم، این آجیل ها ارزش طلا را داشتند. مردم عادی توانایی خرید این آجیل را نداشتند، بنابراین فقط ساکنان ثروتمند و نجیب شرق آن را می خوردند.
به عنوان محصول آجیل میوه، پسته واقعی، رایج در مناطق کوهستانی آسیای مرکزی و ایران، عمدتا مورد استفاده قرار می گیر
درخت پسته از دیرباز وحشی بود و قابل کشت نبود. به طور خاص، در کالیفرنیا، که به دلیل آب و هوای آن شناخته شده است و تقریباً برای رشد هر چیزی مناسب است، پسته تنها در اوایل دهه 20 قرن گذشته آمد و ریشه دوانید.
پسته غذای خوب
درباره فواید پسته
مغز پسته یک محصول غذایی بسیار ارزشمند است. آنها را به صورت خام، سرخ شده و شور، در صنعت شیرینی پزی مصرف می کنند: به صورت له شده و به صورت آرد در ساخت کیک، شیرینی، مارزیپان، بستنی، شکلات و همچنین در تولید برخی سوسیس های لذیذ. پسته شور و برشته یک میان وعده مورد علاقه برای آبجو است.
یکی دیگر از مزایای بدون شک پسته به عنوان یک گیاه آجیل این است که در جایی رشد می کند که کشت سایر محصولات میوه بسیار دشوار است.
حقایق و افسانه های جالب در مورد پسته
تا اوایل قرن بیستم بود که پسته در سراسر جهان گسترش یافت. با این حال بهترین آجیل‌ها هنوز در استان کرمان، نرسیده به شهر رفنجان، که به‌خاطر فرش‌هایش معروف است و با رنگ‌های موجود در پوست پسته رنگرزی می‌شود، کشت می‌شود.
میوه پسته در پایان تابستان می رسد.
با توجه به این که از برگ های گیاه مقدار زیادی مواد معطر تراوش می شود، ماندن طولانی مدت در بیشه های پسته بسیار مشکل است.
به همین دلیل است که برداشت معمولاً در غروب، پس از کاهش دمای روز، یا در اوایل صبح – قبل از طلوع فجر انجام می‌شود.
